Ona živi kao polunametnik na drugom bilju iz kojega siše hranjive tvari. Gorkog je okusa, bez mirisa. Raste po livadama, šumama, pašnjacima, uz putove i pruge. Sadrži iridoidne glikozide, eterično ulje, flavonoide, gorke tvari, smolu i brojne druge sastojke. Vidac se po prvi put pojavio u srednjovjekovnim knjigama o ljekovitom bilju.

Ubrzo je postao često upotrebljavanom biljkom kod bolesti crijeva, želuca, dišnih organa, upale očiju, a naročito kod osoba sa slabim imunološkim sustavom. Svojom gorkošću potiče lučenje želučanih sokova, olakšava probavu i regulira stolicu. Vidac djeluje antiflogistički (protuupalno) u probavnom traktu, ali i kod upale dišnih organa i očiju. Najbolja je vanjska primjena, u obliku sredstava za grgljanje i ispiranje kod hunjavice, promuklosti, upale grla, bronhitisa, te upale desni. Vidac blagotvorno djeluje na oči, ali i na kožu oko očiju, pa je stoga poznato prirodno sredstvo u borbi protiv bora.